Verhalen

In de spiegel(s) kijken

Onderstaand een reflectie van Saïd, student van Howie the Harp™ Rotterdam. De tekst werd eerder geplaatst op Ongekend Haags, een online community voor mensen met psychische bijzonderheden.

Tijdens de opleiding bij Howie the Harp zit ik met een stuk of twintig mensen in de klas met ieder zijn of haar eigen rugzak. Twintig unieke persoonlijke verhalen. Raakvlakken zijn er natuurlijk altijd wel, maar ieder van ons heeft zijn eigen verhaal. En, omdat dit soms verhalen zijn die ver bij mij vandaan staan, omdat ik hele andere ervaringen heb meegemaakt in mijn leven, is het logisch dat ik vooral in het begin van de opleiding wat afstand en weerstand voelde naar sommige klasgenoten. Met andere klasgenoten was de klik veel sneller gemaakt, omdat onze karakters elkaar beter lagen, of omdat we vergelijkbare dingen hadden meegemaakt. We begrijpen elkaar en zitten als het ware op dezelfde golflengte. Ik heb er eerder ook al wat over geschreven. Zie de stukjes Achtbaan en Snelkookpan.

Een paar weken voor het einde van de theoriefase is het tijd om even in de achteruitkijkspiegel te kijken en te zien wat de schade dan wel de opbrengst is. Een raar woord trouwens, achteruitkijkspiegel. In een spiegel zie je per definitie wat er achter je gebeurt en als je vooruit kon kijken heette het geen spiegel maar een raam. Maar dat geheel terzijde. In de loop van deze opleiding ben ik tot de conclusie gekomen dat de mensen van wie ik in eerste instantie dacht: ’nee, ik blijf toch nog even een beetje uit jouw buurt.’, dat ik juist van deze mensen het meest heb geleerd. Zij hebben mij uitgedaagd om uit mijn comfortzone te stappen en ze hebben er voor gezorgd dat ik dingen heb gedaan die ik echt nog nooit heb gedaan. Jaloezie is niet echt een goede eigenschap, maar ik heb regelmatig momenten gekend, dat ik ook zo aanwezig, direct en zelfs luidruchtig wilde zijn. Ja, lieve klasgenoten, ik vond sommigen van jullie zo nu en dan nogal luidruchtig, ja. Maar al kijkend en luisterend naar jullie kabaal zag ik steeds meer dezelfde eigenschappen opborrelen. En mijn God wat heb ik veel van jullie geleerd. En door jullie veel over mezelf geleerd. Ik vond mijzelf nooit echt heel erg sociaal. Ik was afwachtend, terughoudend en vooral heel stil. Wat zes maanden te midden van een ‘dynamische’ groep wel niet te weeg kunnen brengen! Ik ben veranderd. Ik betrap mezelf er gewoon op, dat ik zomaar, zonder eerst na te denken dus, gewoon begin te praten. Ik vind dat echt heel wat. En ik moet zeggen, het voelt heerlijk.

We hebben het in deze afgelopen maanden vaak gehad over kwetsbaar zijn en je kwetsbaar opstellen. Ergens in de loop van ons leven zijn we allemaal in meer of mindere mate beschadigd geraakt. Dit wil allerminst zeggen dat wij minder waard zouden zijn of minder zouden kunnen. Ik ben in ieder geval tot de conclusie gekomen dat de beschadiging iets speciaals en unieks is. Niet dat ik er nu elke dag trots mee rond loop, maar het hoort bij mij. Ik ben mijn kwetsbaarheid en de schade die ik heb opgelopen gaan waarderen. Johan Cruijff zou gezegd hebben: “elk nadeel heb zijn voordeel”. Je kunt het vergelijken met spiegels. Spiegels, met her en der nog een barst, maar als het licht erop schijnt, is de schittering indrukwekkend. En stel je nu een klas voor met twintig ‘spiegels’. Wat een prachtig en mooi flitsfestijn is dat. En niet te vergeten, al die reflecties. Er moest zelfs een reflectietoets gemaakt worden! In de spiegel kijken en bij jezelf nagaan, wat je allemaal hebt geleerd, wat dat allemaal met je deed en wat je er van vond. Dat was best pittig. Maar door bij jullie in de spiegel te kijken, ben ik ook anders naar mezelf gaan kijken.

Want waar zou ik zo’n bont gezelschap aan mensen nou zijn tegen gekomen? Bij Howie is dat dus mogelijk. En sterker nog, ik heb jullie ook aardig goed leren kennen. En ik durf zelfs te zeggen, dat we door deze soms turbulente periode een waardevolle ervaring rijker zijn en een beter en completer mens zijn geworden. Dat neemt niemand ons meer af.

Terwijl het einde van de theoriefase nadert ben ik druk bezig met de volgende fase, de stage. Zes maanden werkervaring opdoen, het is weer een flinke tijd geleden, dat ik dat heb gedaan. Ik heb genoeg zelfvertrouwen opgedaan de afgelopen maanden om ook hier goed doorheen te komen. Maar ik kan niet ontkennen, dat ik het echt heel spannend vind. We hebben heel veel over ervaringsdeskundigheid gehoord en geleerd, nu wordt het tijd om het ook te doen. Maar ja, ik heb het ook zes maanden zonder kleerscheuren uitgehouden omringd door twintig ‘spiegels’, dus waar maak ik me druk om? Of , misschien juist daarom. Ik moet het hierna alleen doen, zonder de constante aanwezigheid van schitteringen en flitsen om mij heen. En ik weet één ding nu al zeker: dat ga ik missen.

Saïd