Verhalen

Mijn waardevol moment

Ricardo, student HtH14, mag tijdens de Corona tijd bij zijn vader op bezoek in het verzorgingshuis. Lees in zijn verhaal hoe hij dit waardevolle bezoek beleeft.

Mijn waardevol moment

Het is kwart voor tien in de ochtend. Ik verlaat mijn huis, want ik mag op bezoek komen bij mijn vader in het verzorgingshuis. Onderweg komt de gedachte in mij op dat ik niet te laat wil komen, want ik mag van tien uur tot kwart voor elf blijven. Snel daarna kijk ik naar de lucht en zie ik vogels vliegen. Meeuwen, die met hun stilhangende vleugels door de lucht heen zweven. Op dat moment geniet ik van de natuur en is de gedachte van te laat komen nog maar een herinnering.

Eenmaal aangekomen bij het verzorgingshuis en in de huiskamer voor het bezoek te zijn gearriveerd, word ik gebeld. Het is mijn vader die vraagt of ik al onderweg ben. Ik geef aan dat ik net ben aangekomen en na een klein oordeel van mijn vader, dat ik goed pareer, geeft hij aan dat hij eraan komt. Na enige minuten stapt mijn vader de huiskamer binnen. De transparante, kunststof plaat die ons van elkaar scheidt, belemmert ons om elkaar een hand te geven, dus blijft het bij een ‘hoi’.

De ingevallen wangen en hangende ogen van mijn vader vertellen mij dat hij vermoeid is. Niet veel later vertelt hij dat hij tot half vijf in de ochtend wakker heeft gelegen, vanwege de pijn in zijn been. Hij vertelt dat hij zich eenzaam voelt en dat hij niet begrijpt hoe ik het fijn lijk te vinden om alleen te zijn. Er komen oordelen vanuit zijn kant naar mij toe, want hij vindt dat ik er meer op uit moet trekken. Ik blijf rustig en bij mezelf, door te vertellen dat ik het thuis inderdaad fijn vind. Tegelijkertijd geef ik aan dat ik zo nu en dan naar een maat toe ga of buiten een frisse neus neem. Want zo ben ik voor nu tevreden. Hij ziet dat dit geen trots is, maar de waarheid. Dat ik op dit moment goed in mijn vel zit en vandaag genoeg zelfliefde heb om de mening van een ander niet zo belangrijk te maken.

De kracht die ik op dit moment uitstraal, heeft invloed op hem, want door deze kracht blijf ik uit mijn oordeel en sta ik aan de kant van de liefde. Mijn vader vraagt hoe het met Tim gaat. Het gesprek gaat uiteindelijk naar de hartstilstand die Tim een tijdje geleden heeft gehad. Waarna mijn vader zegt dat hij ook een korte tijd overleden is geweest en in coma heeft gelegen. Ik geef aan dat die herinnering in mijn geheugen staat gegrift en ik hem nog kan zien liggen.

Toen kwam het moment dat voor mij ontzettend waardevol is. Mijn vader zegt: “Weet je wat het is? Nu ik zo de hele dag alleen zit voel ik me eenzaam en ga ik denken aan dingen die veertig jaar geleden zijn gebeurd. Zelfs als ik tegen mezelf zeg dat ik er niet aan mag denken, blijven die herinneringen terugkomen en zie ik het weer helemaal voor me.” Mijn ogen worden groter en ik voel een kleine hoeveelheid water vanuit mijn traanbuis naar buiten sijpelen. Na een korte stilte zeg ik dat ik hem begrijp en dat hij niet boos op zichzelf hoeft te worden omdat die gedachten er zijn. “Wees lief voor jezelf als dat gebeurt en kijk naar die herinneringen, pa. Word vooral niet boos op jezelf, want dat hoeft niet. Voor mij werkt het om het er te laten zijn en er niet tegen te vechten. Jij hebt nou eenmaal dingen meegemaakt die je nooit hebt verwerkt. Dit is waardoor jij altijd bent gevlucht in het drinken en altijd bezig zijn bent met van alles en nog wat. Het verdriet, de pijn en de herinneringen. Dat is de reden waarom jij zo onrustig bent.”

Mijn vader kijkt mij aan met grote ogen en zijn mond hangt open. Hij luistert aandachtig en reageert. “Kan ik dat nog wel verwerken op deze leeftijd?”, vraagt hij. Ik vraag hem waarom dat niet zou kunnen en hij heeft geen antwoord. Mijn zorgzame karakter zegt mij dat ik degene kan zijn die hem kan helpen, maar het gevoel in mijn hart zegt mij dat ik dat niet voor hem kan doen. Snel na deze gedachte vraagt hij wat hij hiermee moet. Ik zeg dat hij de manager van de locatie, waar hij goed contact mee heeft, kan vragen of hij iemand in kan schakelen bij wie mijn vader zijn verhaal kan doen. Die hem het vertrouwen geeft om zijn echte gevoel te voelen en te laten zien. Snel hierna komt een medewerker van het verzorgingshuis de huiskamer binnen om ons te vertellen dat de tijd om is. Geen knuffel, geen hand, maar wel een van de meest waardevolle momenten in mijn leven. Het is de coronatijd, de tijd dat de mens weer een stukje belangrijker wordt.

23 mei 2020 

Ricardo Teeuwisse, student HtH14